لاس روشنفکری و تیغ حاجم!

امروز صبح پیش از بیدار شدن بچه ها از خواب تابستانی شان درصدد برآمدم مجوز پس از وقوع حجامتی  را که چند روز پیش انجامش داده بودم ازاو بگیرم.
می گویم: من رفته ام نوبت حجامت گرفته ام، تو را به خدا این قدر نه نیاور، فکر می کنم کلیه یا کبد یا شاید هم قلب یا عروقم ایرادی دارد که این قدر احساس خستگی می کنم.
می گوید: بس کن تو را به خدا( همان لحظه جای حجامت بدجوری خارش پیدا می کند) تو یک زن تحصیل کرده هستی، این همه پای اینترنت می نشینی با دوستان اینترنتیت  لاس روشنفکری می زنی! چرا دنبال این چیزهای از رده خارج امتحان پس نداده ی پنجاه سال پیش می روی؟
می گویم: اووووی چرا به من وصله می چسبانی؟  من با کسی توی اینترنت لاس روشنفکری  نمی زنم من فقط چند دوست اینترنتی دارم که گاهی با هم بحث سیاسی یا اجتماعی یا حتی روان شناسی!  راه می اندازیم، اصلا چرا فکر می کنی حجامت از رده خارج است؟  الان حتی هنرپیشه های هالیوود هم برای ایجاد شادابی می روند دنبال حجامت و این چیزها!
می گوید: خودت می گویی هنرپیشه های هالیوود! آن ها هر غلطی را برای ایجاد تنوع کرده اند فقط مانده است حجامت، این یک قلم را هم بگذار آن ها بکنند تو بی خیال شو سرجدت!
می گویم و با اصرار می گویم: ننننه من می خواهم بروم ( باید هر طور هست مجوز حجامت را بگیرم تا بتوانم بگویم پیش تر بدون اجازه ات این کار را کرده ام، بلکه ام بشود تاثیر اقدام بدون مجوز را کمترش کرد) من نوبت گرفته ام، باورش کرده ام، خودت که می دانی این دیگر به جانم بسته است که بروم این ویر را بخوابانم.
با دلخوری می گوید: واقعا  نمی دانم با تو چه کنم خلق و خویت در کسری از ثانیه از یک پیرزن هشتاد ساله به یک دختربچه ی پنج ساله تغییر می کند. من که هر چه بگویم تو آخرش کار خودت را می کنی، باشد حالا که اصرار داری برو، اما تنها نرو، تحقیق کن وسایلشان استریل باشد، مجوز داشته باشند،‌خودت را نباید بیاندازی زیر دست هر آدم ناوارد و ناشی هزار جور کثافت کاری دارد این کارها! اصلا شاید لازم باشد خودم باتو بیایم. می دانی  مملکت حساب و کتاب ندارد، بی ناموسی و بی اخلاقی آن قدر زیاد شده که به هیچ کس نمی شود اعتماد کرد، دیروز یک خبر در اینترنت  خواندم یک پزشک بیهوشی در اطاق عمل زن ها را بیهوش می کرده و بهشان تجاوز می کرده است.
 می گویم: اوه این خبر که خیلی قدیمی است من فیلمش را هم دیده ام!( قیافه اش مثل کفر ابلیس می شود دست و پایم را جمع می کنم و لوس می شوم نباید اوضاع رو به سامان را خرابش کنم)  نترس در حجامت کردن کسی را بیهوش نمی کنند. این طوری چهار زانو می نشانندت جلوی دیوار و با یک چیز استکان مانندی بادکش می اندازندت و بعد هم روی پوست ورقلمبیده ات تیغ می کشند و دوباره لیوان را می گذارند و شلنگ می بندند و خون را جمع می کنند!
... می گوید: راستش را بگو باز هم رفته ای یک کاری  را کرده ای حالا آمده ای اجازه اش را بگیری؟
سرم را تکان می دهم: ببخشید، باید حتما اجازه اش را می دادی، من توی رودربایستی گیر کرده بودم رفتم آن جا که نوبت حجامت بگیرم گفتند الان دکتر هست بیا همین حالا کار را یکسره کن، من هم ترسیدم  فکر کنند می ترسم یا جا زده ام رفتم قالش را کندم،
سکوت می کند ...
دوباره می گویم: ببخش باشه؟ هوووم قیافه ات را  اون طوری نکن،‌ باید زودتر می گفتم اما هنوز جای کبودی داشت و خیلی زشت بود می ترسیدم  ناراحت شوی!
می گوید: فرق من با تو این است که من هیچ وقت هیچ چیز را از تو پنهان نمی کنم،‌ راز پنهانی از تو ندارم. اما تو...
می گویم: برای این که تو شجاع هستی؟ تو می دانی من کبریت بی خطرم و هر چه هارت و پورت کنم یک جو اثر ندارد. اما من ترسو هستم! تو حتی اگر یک ساعت  با من قهر کنی من تحمل ندارم.به خاطر همین است که من گاهی رازپنهانی پیدا می کنم ولی تو هیچ وقت نیازی به آن نداری، راستش زیاد هم بد نشد این چند روز تازه فهمیدم که تو عادت داری وقتی کنارت نشسته ام دستت را بگذاری پشت گردن و شانه  مرا نوازش کنی! باورت می شود هیچ وقت متوجه این عادتت نشده بودم!؟ ولی این روزها که مجبور بودم مواظب انگشت های تو باشم که زخم ها را لمس نکنند فهمیدم تو  همیشه این عادت را داشته ای.
با دلخوری می گوید: انتظار نداشته باش رغبت کنم جای زخمت را ببینم! باورم نمی شود که این طور به خودت آسیب زده ای! حالا هم دیگر درباره این موضوع حرف نزن، خسته شدم حوصله شنیدنش را ندارم.
....
عصر کنارش می نشینم دستش را دوباره پشت گردن من می اندازد، خودم را بیشتر نزدیکش می برم، انگار مکالمه صبح  یادش می آید، نگاه سرزنش آمیزی به من می اندازد و آرام دستش را از پشت گردنم بر می دارد.
فکر می کنم برای مرد در کار خانه تنبلی! که سالهاست از ترس آن که نکند با چاقو دست و بالم را زخمی کنم خودش زحمت پاک کردن و قطعه قطعه کردن گوشت و مرغ و ماهی و... را می کشد، سخت است باور این که بروم خودم را بدهم به دست تیغ حاجم!