دعای شب اول ماه مبارک رمضان

شب است دخترها را می بریم بیرون کتابی بخریم ؛ بستنی بخوریم و پیاده روی کنیم . جلوی بستنی فروشی  یکی دو پسر بچه ی متکدی دوره امان می کنند .  بیزقولک خودش را به من می چسباند .

 آقای خانه می گویند : اگر بستنی می خواهید بیایید مهمان من برایتان می خرم  ولی من پول  بده نیستم !

پسرها خودشان را مهمان می کنند؛ بستنی اشان را می گیرند و راهشان را می کشند و می روند .

بیزقولک اما ناراحت است می گوید : مامان بابا آخه  این بچه ها چرا می آن گدایی ؟ چرا فقیرن؟

آقای خانه می گوید : بیزقول جان بابا  ؛ همه که مثل شما پدر و مادر با پدر و مادری ندارند !

من می گویم : مامانی بعضی از اینها را دزدیده اند بعد وادارشان می کنند گدایی کنند ببین به تو می گویم توی کوچه خیابان دست ما را ول نکنی یا سرخود پا نشی بروی توی خیابان می دزدندت .

بیزبیز می گوید : تازه بعضی از اینها مامان باباهاشون معتاد هستن اینها رو می فرستن گدایی تا خرج اعتیادشون رو در بیارن .

بیزقولک می گوید : تو حرف نزن ! از مامان بابا پرسیدم ( با هم قهر کرده اند مطابق معمول ) و می گوید : مامان آخه چرا خدا به اینها کمک نمی کنه اصلا من فکر می کنم خدا یه نور بی خاصیته ! که او بالا نشسته و هیچ کاری هم نمی تونه بکنه .

من می گویم : نه این حرف رو نزن خدا بنده های خوبش رو آفریده که به این آدمها کمک کنن .

بیزقولک می گوید : نخیر اگه دلش می خواست از همون اول داستان اینها رو فقیر نمی آفرید . براشون یه کاری می کرد .

من می گویم : آنوقت از کجا می فهمید که کدوم یک از ما خوب هستیم و کدوم بد ؟ کدوم به آـدمهای دیگه کمک می کنیم و کدوم نمی کنیم ؟ تو هم به جای این حرفها اگه نمی تونی کمکی بهشون کنی لااقل براشون دعا کن که خدا یه راه خوب جلوی پاشون بذاره !

بیزقولک سرش را تکان می دهد و در همان حال  می گوید : خداخان ! به جای اینکه بچه ها رو ول کنی به امان خدا لطفا یک کاری براشون بکن که فقیر نباشن .


ته نوشت : فکر کنم  بهتر است دیگر بیزقولک را برای حفظ کردن رباعیات خیام تشویق نکنم . همین که دعای فرج را حفظ کند کافی است .