حقيقت و مجاز

بيزقولك را مي برم كلاس زبان اسمش را بنويسم مدير آموزشگاه مي آيد جلو گرم سلام و عليك مي كند . هر چه نگاهش مي كنم يادم نمي آيد او را كجا ديده ام . عاقبت مي پرسم : شرمنده  قيافه اتان  خيلي خيلي آشناست اما يادم نمي آيد شما را كجا ديده ام !

 آشنايي مي دهد دختر يكي از همكاران قديمي است كه هفت هشت ده سال پيش ديده امش .

 مي گويم : اي واي تويي  شيلا جان ولي تو كه رنگ چشمهايت آبي بود ؟

 مي خندد و مي گويد : اوه اونها كه لنز بودند اين چشمها مال خودم است !

 لب همان لب است ،  بيني همان بيني است ،  چانه همان چانه است ،  حتي ابروهايش به همان نازكي است كه پيشتر بودند  فقط لنزهايش را برداشته و من ديگراو را نشناخته ام .

 فكر مي كنم چه عجيب ! من را باش  ، درست غيرواقعي ترين عضو صورتش به يادم مانده است .

همه ما اينطور هستيم گاهي وقتها آنقدر جذب  دروغ  مي شويم كه حقيقت را با تمام بزرگي اش نمي بينيم .