فیس بوکی ها(9)

از مهر ماه 1373 تا بهار 1374 آقای خانه توانست کمی از دیوار بلند بی اعتمادی بین من و خودش را کوتاه تر کند! با کوتاه تر شدن دیوار بلند آقای خانه بیشتر توانست با انجام حرکات محیر العقول و ژانگولر بازی به خود نمایی بپردازد و من بیشتر توانستم او را با دقت به تماشا بنشینم.
من نمی فهمیدم چرا او به جای کشیدن قلب تیر خورده روی تخته و نوشتن اشعار عاشقانه روی میز و صندلی مستقیم نمی آید و حرف دلش را به من نمی زند!؟
در یکی از همین روزها من در دفترچه خاطراتم نوشته ام:
" امروز آقای وکیل الرعایا آمد بی مقدمه به من یک تکه سفال داد و گفت: این را نگه دارید برای یادگاری، من و میترا رفته بودیم توی کلاس خالی نشسته بودیم در ردیف آخر، پاهایمان را دراز کرده بودیم و می خواستیم چرتی بزنیم، او هم آمد توی کلاس مثل همیشه روی تخته قلب های تیر خورده اش را کشید. کسی با کسی حرف نمی زد و هر کس در فکر خودش بود.
تا این که آمد به طرف ما، من فکر کردم می خواهد از بین صندلی ها رد شود، پایم را برداشتم ولی او روبه روی من ایستاد و به سرعت یک چیزی گذاشت روی میز من و گفت: برای یادگاری است!
به جای من میترا تشکر کرد. چون من آن قدر متعجب بودم که نمی دانستم چه کنم.
به میترا گفتم: چی شد؟ من رو بوس کرد!؟
میترا خندید و گفت: نه دیووونه بهت از این سفال شکسته های روی تپه های باستانی هدیه داده.
گفتم: پس چرا این قدر خجالت کشید؟ فرار کرد!
و با هم زدیم زیر خنده."
چند هفته بعد یک پاکت پر از گل های رز خشک شده توی کیفم پیدا می کنم، روی پاکت اسم و فامیلش را نوشته است.
من در دفتر خاطراتم نوشته ام:" امروز آقای وکیل الرعایا باز هم از آن کارهای مخصوص خودش کرده است، آمده توی کیفم یک پاکت نامه گذاشته که داخلش پر از گل رز خشک شده است. من نمی فهمم این بچه ها کی می خواهند بفهمند ممکن است دخترها توی کیفشان چیزهایی داشته باشند که دلشان نخواهد هیچ پسری چشمش به آن ها بیفتد. چون ما حتی نواربهداشتی های مصرف شده امان را هم می گذاریم لای کاغذ می گذاریم توی کیفمان برای این که توالت دخترها سطل زباله ندارد. "
فردای همان روز آقای خانه در سررسیدش نوشته است:
"امروز کلاس طراحی داشتیم خدا با یک عینک جدید و تاخیر یک ساعته به کلاس آمد، تاخیرها و کلاس نیامدن هایش دارد روز به روز بیشتر می شود،‌ آرام و با سیاست خودم را به او نزدیک کردم و در یک وقت مناسب خرید عینک را به او تبریک گفتم. تشکر کرد،
پرسیدم: فقط چرا شیشه عینکتون این قدر کثیفه؟
جواب داد: بخاطر بارون، حوصله نکردم پاکش کنم.
گفتم: من دستمال عینک دارم اجازه بدید براتون پاکش کنم.
بدون تعارف عینکش را در آورد و به من داد. بعد هم خودش را به من نزدیک کرد و با جسارتی که تنها از او انتظار می رفت آرام به من گفت: آقای وکیل الرعایا پاکت گل هاتون رو دیدم خیلی قشنگ بود،‌ ولی تو رو خدا دیگه دست تو کیف من نکنید،‌ نه چیزی بذارید، نه چیزی بردارید. خوب؟
اگه قول بدید دیگه این کار رو نکنید من هم قول می دم هر وقت عینکم کثیف شد بدم شما تمیزش کنید. "