نور به قبرت ببارد آمیتاباچان

داشتم عکسهای قدیمی امان را می دیدم به عکسهایی برخوردم که از شدت بامزه بودن اشکم را در آوردند . مخترع !  این عکسها البته بابا جان خدا بیامرزم است .اصلا پدرم خدا بیامرز شاهکار خلق لحظات مفرحی بود که در دکان هیچ طنازی نمی توانستی پیدایش کنی . این عکسها مربوط به دوره ای است  که عکس عاشقانه گرفتن دو نفری بین جوانها  مد شده  است  . پدرم کلی پول داد یک دوربین فزرتی درب و داغان خرید ؛ داد دست برادر بزرگم تا از خودش و مادرم عکس دو نفری بگیرد بعد خودش طراح صحنه هم بود می آمد یک قالیچه خرسک  در پیتی که هفته پیشش به او انداخته بودند و یک چهارم فرشی که توی انباری پهن کرده بودیم ( سه چهارمش را که  پوسیده و از بین رفته بود  مادرم  با قیچی  برید ه و دور انداخته بود ولی برای پدرم احساسات نوستالژیک  داشت شاید هم یکی دو تا از ما روی همین فرش  تولید  شده بودیم خدا می داند ! )می زد به دیوار پشت سرشان ؛ یک پشتی هم می گذاشت زیرش با مادرم می نشستند رویش هی این به آن هلو تعارف می کرد هی  آن به این شیرینی می داد هر دو تا هم پاهایشان را دراز کرده اند .( چون لابد زانو درد داشتند آن وقتها ) کف پاها  سیاه ( من نمی دانم چرا کف پای اینها در عکسها اینقدر سیاه است به خدا  آنوقتهاچیزی به نام دمپایی هم کشف شده بود ولی لاید اقلیم ناجور بوده است یا شاید عکسها سایه دار شده اند.! )خلاصه که انگار همین الان پا برهنه  از زیارت  حرم تا حرم برگشته اند  و فورا ً هم  فیلشان یاد هندوستان کرده باشد نشسته باشند به عکس انداختن  حالا شما فکر می کنید پای ثابت همه ی این عکسهای که بود ! ؟

البته  خواهر کوچک دو ساله ام !.  در یک عکس مادرم به پدرم گل نشان می دهد پدرم  با یک دست  "د ِ لَک"  را گرفته که  داخل کادر نشود ! در یک عکس پدرم به مادرم یک چیزی را در دور دستها نشان می دهد مادرم با  نوک پایش "دلک " را که قل قل خوران خودش را داخل کادر کرده  دور نگه می دارد ! در یک عکس این هر دو تنگ هم نشسته اند به هم هلو می خورانند  "د ِ لک "  هم در حالی که  دستش  را توی بینی اش  تپانده در گوشه عکس نمایان است . حالا همه ی اینها به کنار ما خواهر و برادرهای دیگر که در عکسها وجود نداریم  آن بیرون  صحنه ایستاده ایم زر زرمی کنیم تا وقتش برسد اجازه  دهند ما هم عکس بیاندازیم هر چند  تصویرمان  در هیچ  یک  از این لحظات عاشقانه و  شاعرانه ثبت نشده است .

این ها را که می بینم بی اختیار یاد عکسهای  عروس و دامادهای امروزی می افتم که با کلی خرج و بریز و بپاش می روند باغ و گلستان و بوستان آمیتاباچان  بازی در می آورند روی موتور ؛  کنار برکه ، پشت درخت ؛ زیر پل ، بالای  کلبه ! رنگ در رنگ و نقش در نقش عکس می گیرند  سه چهار ماه بعد  هم با خیری و خوشی از هم جدا می شوند ! هر کس می رود سوی  زندگی خودش اصلا انگار هوس هنرپیشه شدن داشته اند و همدیگر را فقط می خواسته اند برای گرفتن عکسی و ثبت کردن خاطره ای .