زبان ايران ما بلند است اما دست و پايش كوتاه

بيزبيز يك كاسه ماست آورده انگشت انگشت به ايران ماست  مي خوراند. فكر مي كنم گربه مان ويار ماست كرده است مي ترسم بخورد سرديش شود. با خودم فكر مي كنم بعدش چطور بايد به او نبات داغ بخورانم  تا حالش خوب شود؟

آقاي خانه اما ابرو درهم كشيده اند و سبيل مي جوند آخرش تحمل نمي كنند و مي گويند : بيزبيز،  باباجان، عنايت داري كه اين گربه با اون زبوني كه داره انگشت تو رو  ليس مي زنه جاي ديگرش! رو هم ليس مي زنه؟

بيزبيز مي گويد : ايي بابا! و مي رود تا انگشتش را بشويد. 

ايران حيران مي ماند كه چطور شد با يك جمله، نعمت از برش دور مي شود،  بعد هم به صرافت مي افتد خودش را تميز كند  شروع مي كند به ليسيدن موهاي بلند.

 ايرانمان زبانش دراز است،‌ موهايش بلند،  دست و پايش كوتاه،‌ گربه ي ايراني است ديگر، اما با آن زبان دراز  ليسيدن موهاي بلند خيلي خيلي سخت است. 

به آقاي خانه مي گويم: نگاه كن ببين اين بيچاره نمي تواند موهاي بلندش را ليس بزند زبانش خيلي دراز است،  ميان موهاي بلند گير مي كند. امروز و فردا دوباره بايد ببرم بشويمش،‌ بيچاره حتي از پس تميز كردن خودش هم بر نمي آيد.

آقاي خانه مي گويند: اگر مي توانستي زبانش را كوتاه كني شايد خودش از پس تميز كردن خودش بر مي آمد.

مي خندم و مي گويم:  افكارتان خيلي خطرناك  شده است آقا جان اينقدر ننشينيد اخبار پريشان كشورهاي ديكتاتوري را تماشا كنيد. كمي هم به خود بياييد همين الان شما يك انگشت ماست را از ايران دريغ كرديد. حالا به صرافت افتاده ايد زبانش را هم كوتاه كنيد؟