این شد که شد

حوصله ام نمی آد دیگه . خیلی لوس شدم تازگی ها ؛ ادایی ؛ حرصم از خودم در می آد . حالا یه عده می آن می گن وا چه خوب گفتی ؛ ما هم می خواستیم همین رو بگیم . ایران رفته بوده بالای کمد پریده روپشتم هم پشتم رو پنگولی کرده هم دستم رو چنگول کشیده دلخورم . بیزبیز هم رو اعصابم می ره  ویلون رو گذاشته کنار گیتار دست گرفته هفته ای دو روز معلمش می آد . تمرین نکرده می ره می شینه جلو معلمش برو بر چشم می دوزه تو چشم معلمه . معلمه مدام بهش تشر می زنه که درست بشین من دارم کلاسیک باهات کار می کنم . گوشت کوب که دستت ندادم . بیزقولک هم تو این هاگیر واگیر سر به سر ایران می ذاره ایران می ره تو اتاق بیزبیز؛  معلم موسیقی از گربه بدش می آد می ره بالای تخت می شینه . هی جیغ می کشه : خانوم بیاین تو رو خدا گربه تون رو ببرین . بیزقولک پشت در هی  نخودی می خنده و ایران رو انگولک می کنه تا اون بپر بپر راه بیاندازه ( بله این بود دوشیزه شین اون گربه ی تو دل بروی نیمه پرشینی که تو دامن من گذاشتی آتیش پاره شده برای خودش  ) . آقای خونه خسته است رفته تو اتاق خواب خوابیده ؛ خوب تو اتاق خواب باید بخوابن دیگه حرفی نیس اما خرناس کشیدن که دیگه کار خرس ِ کار شیرِ وقتی می خواد برای رقیبش شاخ و شونه بکشه . خلاصه رفته اون تو خُرخُر می کنه هفت تا خونه اون ور تر فکر  می کنن آزمایش اتمی کردن تخمه سگها ؛ بله این بود اون تصویر رویایی که من از زندگی خونوادگی داشتم تو ذهنم . یه دختر نوجوون با موهای افشون ویلون بزنه به چه ماهی ؛ دختر کوچیکه  با لباسهای گل منگلی بشینه با گربه اش بازی کنه به چه آرومی ؛ آقای خونه بشینه روزنامه بخونه ؛ لبخندهای مهربون به آدم بزنه به چه آقایی . آدم دستش پنگولی چنگولی نباشه و دلش مثل سیرو سرکه نجوشه به چه بی خیالی ؛  بله این بود. بله این بود .ولی این نشد .
 اینطوری شد که الان شده  به چه آسونی  .