موشها و آدمها

رییس بزرگ من را خواسته است در اتاقش ؛ بحث بازخواست  و این حرفهاست . اطاق بزرگ با مبلمان شیک با پنجره های بزرگ رو به باغ سبز. خیلی با اتاق من توفیر دارد . باور کنید من هر روز  کشوی میزم را می تکانم تا فضله موشهایی که شب در آن اتراق کرده اند را بیرون بریزم . اوایل می ترسیدم وحشت می کردم ولی این روزها زندگی با موشها برایم عادت شده است حتی در همین کشو برایشان بیسکوییت و پنیر می گذارم تا شب که بعد از گشت و گذار سخت می آیند استراحتی بکنند چیزی برای چریدن داشته باشند . موشها زندگی عجیبی دارند هیچ در قید و بند ریخت و پاش فضله اشان نیستند هر کجا که دست بدهد و معده یاری کند فضله می اندازند بعد هم بدون فیس و افاده روی همان فضله ها می خوابند .

رییس بزرگ می گوید چرا در سفر سیستان به او نگفته ام که فلان چیز را در انبارمان نداریم و گذاشته ام که اینها بدون خرید آن چیز که به نظرش خیلی مهم است باز گردند؟ می دانم این راپرت ها را رییس کوچک که دشمن من است به او داده .

نسیم ملایمی بیرون از اتاقش می وزد شاخ و برگ درختها را تکان می دهد گلها ی سرخ و اطلسی های باغچه می رقصند . لاکردار من این باغ را و این  اتاق را چقدر دوست دارم حتی پرندگان به هیجان آمده اند . بیرون از اتاق غوغایی است  .

رییس بزرگ می پرسد: حواست به من است؟

می گویم : ها ؛  بله   و یادم به موشهای توی کشو می افتد .

رییس بزرگ می گوید حوصله ی این را ندارد که بخاطر درگیری من با رییس کوچک ضرر و زیانی متوجه شرکت شود و فکر می کند در مورد بازگرداندن من اشتباه کرده است ؟

بیرون توی باغ آب پاش ها را روشن کرده اند قطره های آب با صدای فیس فیس روی چمنها و گلها پخش می شوند .
با خودم فکر می کنم یعنی موشها این باغ را دیده اند ؟ 

سکوت بین ما طولانی شده است تنها ایستاده ام وسط آن اطاق بزرگ و نمی دانم باید با دستهایم چه کنم ؛ بگذارمشان توی جیبم ؟دست به سینه بایستم ؟ آویزانشان کنم دو طرف بدنم همیطور شل و وارفته ؟ پوست دور ناخن شستم  را بجوم؟ وقت خوبی است که برایش داستانی ببافم رییس بزرگ مثل آن پادشاه ستمکار قصه ی شهرزاد است که هر سپیده دم زنی را که با او همبستر می شد می کشت ( نمی دانم شاید هم قبل از همبستر شدن می کشت ) .

می گویم : آقا فکر کنید در یک مسابقه ی قایقرانی در یک رودخانه ی دیوانه شرکت کرده اید . این رودخانه پیچ دارد ، صخره دارد ؛ گرد آب دارد . پر سنگلاخ است . گاهی آرام است  و با شما مدارا می کند و گاهی هیجان زده رود خروشان شما را به هر طرف پرت می کند .  گاهی لازم است دیوانه وار پارو بزنید تا رقیب را پشت سر بگذارید اما گاهی هم لازم است از پارویتان برای دور شدن از صخره ها استفاده کنید و  لازم است محکم بنشینید بگذارید رودخانه شما را با هر شتابی که می خواهد به جلو ببرد .

راست توی چشم من نگاه می کند و قیافه استفهام آمیز می گیرد؟

می گویم : وضعیت مملکت را عرض  کردم فکر می کنم لازم است الان فلان چیز را نخرید صبر کنید بگذارید از این پیچ تند بگذریم شاید لازم باشد با سرمایه اتان کار دیگری بکنید .

لبخند می زند ؛ می گوید چای می خوری؟  برایش در این لیوانها چینی در دار چای گیاهی دم کرده آورده اند .

می گویم : نه اگر اجازه بدهید می خواهم بروم سری به موشهایم بزنم .