ايران زا، رستم زا يا سزارين

در واقع ايران هنوز زايمان نكرده است.  اگرچه به نظر مي رسد كه موعد زايمانش رسيده اما هنوز هيچ اتفاقي نيفتاده است. اوه مطمئن باشيد به محض اينكه اين كوچولوي رنگ رنگ ،  پنجول سياه ما بچه هايش را به دنيا بياورد،  شما اولين كساني خواهيد بود كه خبر را به اطلاعتان برسانم. 

بله  البته اين را هم  مي دانم بعضي هايتان كه گربه ها را دوست نداريد ممكن است از اين توجه افراطي و بيمار گونه ي من به ايران منزجر شويد،  و با خودتان بگوييد: چه خبر است حالا،‌ هفت دنده  چه دل خوشي دارد! در اين دنياي  پر ازگربه هاي زيباي اصيل،‌ پر از حيوانات گرانقيمت و بي نظير اين دلش را به يك ايران خوش كرده است و بس.

من مي دانم كه گربه ها را همه كس دوست ندارند. بعضي ها اصلا احترامي كه شايسته  لياقت اين حيوانات كوچك و حساس و سخت جان است برايشان قايل نيستند.  اما من گربه ها را دوست دارم، جوب گردهايشان را ، آشغال  گردهايشان را،‌ زشت هايشان را، لاغرهايشان را، فهميده هايشان را،  روشنفكرهايشان را،  تحصيل كرده هايشان را، غرب زده هايشان را،  اشرافي هايشان را، بي ربط هايشان را،  بگذريم بابا، لب كلام،  من براي گربه ها احترام خاصي قائل هستم. گربه ها را حيواناتي اصيل با نژادي كهن مي دانم. از اين كهن سالي گربه ها خوشم مي آيد، ايران خودمان  هم كه جاي خودش را دارد.

داشتم مي گفتم ايران هنوز زايمان نكرده است . دوستم مي گويد: اگر همينطور زايمان نكند ! يعني حساسيتش را نسبت به درد از دست داده باشد، و طوري شود كه خودش نداند،  درد دارد يا ندارد،  و در مقابل دردهاي ريز و فشارهاي ضعيف دندان بهم بسايد و درد را قورت بدهد!  بايد مثل آدمها آمپول فشار به او بزنند. بايد دردش تقويت شود تا بچه ها بيايند پايين . بعد هم بايد يك دامپزشك بياوري بالاي سرش تا "گربه زايش" كند.

من دستپاچه شده ام، دامپزشك ديگر از كجا بياورم؟

 ما همه جور آدمي  دور و برمان داريم جز دامپزشك.  عجبا كه درميان همسايه هاي بالا و پايين ما،  دكتر هست، مهندس هست،  پاسدار هست ، حاجي بازاري هست، بساز و بفروش هست،  كارمند و كارگر و قصاب هست  ،‌حتي سر كوچه امان آن بالا مالاها يك آخوند هم زندگي مي كند. اما دريغ از يك دامپزشك ! اينها اگر خيلي زور بزنند شايد فقط بتوانند ايراني را حامله كنند،  اما به وقت زايمان هيچ كس تخصصش را ندارد. همه  پشت هم پنهان مي شوند و منتظر مي شوند تا ديگري دستي بالا بزند و كاري كند.

اين است كه من براي ايران مي ترسم. مي ترسم حيوان يادش برود كه باردار است،  درد را قورت بدهد، ناله هايش را در گلو خفه كند و بي خيال زايمان شود. اينطور پيش برود هم ايران از دست مي رود و هم بچه ها. پس چه بايد بكنم؟

ظاهراً بايد خودم دست بكار شوم. ناچار بايد به جاي تجويز هاي شيميايي كه فشار حيوان را زياد مي كند، به داروهاي سنتي رو بياورم، براي فشار.

بايد قيچي و تيغ و پنس و باند و گاز و حوله و آب گرم، دم پرم باشد.