روزی روزگاری گدایی

یه موقعی بود گداها عادت داشتن بچه های بی پناه یکی دو ساله و حتی چند ماهه رو قرص خواب آور می دادن می خوابوندن جلوشون  می نشستن گدایی می کردن ( هنوز هم دارن البته چیزی تغییر نکرده ) . بعد خواهر بزرگتر من که اون وقتها چهارده ساله بود ؛ عاشق بچه . یه روز دیدیم یه بچه آورده خونه . بچه رو از یکی از این گداها دزدیده بود . آقا ما رو می گید همه فکها آویزون ؛ چشمها از حدقه دراومده . پدرم مجبور شد بچه رو ببره بده پس . یعنی فکرش رو بکنید مادر بچه چرتی؛ خود بچه چرتی ؛ بچه رو از بقلش برداشته بود آورده بود خونه؛  نه این فهمیده بود نه اون فهمیده بود.  پدرم برد گذاشتش بقل مادره ؛ باز هم نه این فهمید ؛ نه اون فهمید.
ولی تو خونه ما یک ماه تمام جنگ تمام عیار بود . خواهرم با پدرم قهر کرده بود می گفت : بی رحم و سنگدله و افتخار فرزندی خودش رو از او سلب کرده بود  ؛ پدرم به خواهرم سرکوفت می زد که ؛  خر بازی درآورده و بچه به این خری به دردش نمی خوره . مادرم گریه می کرد که ؛  چرا دخترش کم عقله و چه جوری شوهرش بده . ما به  خواهرم دلداری می دادیم که وقتی بزرگ شدیم کمکش می کنیم پرورشگاه بزنه و با هم می ریم یه عالمه از این بچه ها می دزدیم می آریم تو پرورشگاهش .
ای ...جوونی کجایی که یادت به خیر .
حالا  احتمالا بچه بزرگ شده و برای خودش یک گدای درست و حسابی از آب  دراومده و انگارنه انگار که خونواده  ما روزی روزگاری  تو زندگیش وارد شدن و بعدش هم ؛  همه با هم دوباره رفتن بیرون .