این پست شب یلدایی است برای آنهایی که هنوز بیدار هستند

من در شب یلدا به دنیا آمده ام ؛ در بیمارستان حضرت مریم اصفهان . دو مامای  ارمنی مریم خانم و زری خانم مرا به دنیا آوردند . مادرم به دنیا نیامده دیوانه وار مرا دوست داشت به همین خاطر  نه ماه تمام سعی کرد با هر وسیله ای که می تواند مرا از آن جا بیرون بکشد .از قرص و آمپول بگیر تا دویدن و پریدن و جهیدن و سنگ به شکم زدن و زرچوبه خوردن  را امتحان کرد . ولی من نشسته بودم و  به ریش نداشته اش می خندیدم .
پدر سوخته ها کار خودشان را کرده بودند و ماحصلش را نمی خواستند !
وقتی یکی از تیمسارهای بالادستی پدرم فهمید مادرم می خواهد مرا بیاندازد . زنش را واسطه کرد تا مرا به دنیا نیامده از آنها بخرند . تیمسار و زنش  بچه دار نمی شدند .
گفتند : همانقدر که وزن زمان  تولدم باشد طلا وزن می کنند و مرا با آن مبادله می کنند  .
مادرم پشیمان شد . تیریپ روشنفکری گرفت . ورق برگشت حالا دیگر شب تا صبح می نشست به دعا خواندن تا بچه ای که  دست کم معادل سه کیلو و صد گرم طلا می ارزد سالم به دنیا بیاید . عاقبت هم دلش نیامد مرا به تیمسار بدهد .
من سالم به دنیا آمدم . با خصلتهای یک اصیل زاده  اصفهانی  . میان آن چهار برادر و خواهر تهرانی این من بودم که از همان اوان کودکی  چراغهای اضافه خانه را خاموش می کردم . خود من بودم که اگر شیری چکه می کرد می دویدم برای بستنش . این من بودم که میان یک لباس گران و دو لباس ارزان تر ؛ دو لباس ارزان تر را ترجیح می دادم . پول توجیبی ام را پس انداز می کردم و از خواهرها و برادرهایم  پول قرض می گرفتم . تنها من بودم که بستنی ام را آخر تر از همه تمام می کردم . پشت کمد پفکم را می خوردم تا مشتری زیاد نشود . من بودم که دوچرخه ام را قرض می دادم و حتی یکبار خودم به سیری دل دوچرخه سواری نکردم تا خراب شد .این من بودم که مشقهایم را نمی نوشتم چون فکر می کردم مدادم تمام می شود و ...
اما تعدادی کار ناجور هم داشته ام در پرونده ام  .
تا دوازده سالگی دستم کج بود چیز خوبی که می دیدم و دوست داشتم کش می رفتم .خجالت هم نمی کشیدم .الان هم عذاب وجدان ندارم .
در نه سالگی اجازه دادم یکی از پسرهای همسایه که هم سن من بود و الان اسم و رسمی دارد وچهره شناخته شده ای است و می توانم همینجا با بردن اسمش   او را نابود کنم پشت در اتاق پذیرایی امان مرا ببوسد .
در شانزده سالگی برای اولین بار یک سری عکس مستهجن دیدم و یکسال تمام با خودم مبارزه کردم تا عکسها را آتش بزنم اما نتوانستم . عاقبت هم دادمش به یکی از دوستانم بعد هم پسش گرفتم .
تا بیست و یک سالگی همچنان از درخت شاتوت خانه امان بالا می رفتم و شاتوت های سردرختی را همان بالا می خوردم .
و.....
بله من شب یلدا به دنیا آمدم .