آخرین سنگر سکوته

بیزبیز چند نفر از دوستانش را دعوت کرده با هم خوش هستند ، گیتار می زنند،چیپس می خورند،تو سرو کول هم می زنند .صدای جیغ و دادشان هفت همسایه آنور تر هم می رود . می خواهم ساکتشان کنم می گویم : آهنگ بگذارید برقصید . 

جور بخصوصی نگاهم می کنند که یعنی خجالتشان می آید . دخترهای 13 ساله  نمـــی رقصند .

بیزبیز پیشنهاد می کند شعر بخوانند .موبایلهایشان را،ام پی تری پلیرهایشان را در می آورند. روی یک شعر توافق می کنند .

با هم می خوانند :

 آخرین سنگر سکوته ؛ حق ما گرفتنی نیست . آسمونشم بگیری ؛ این پرنده مردنی نیست !

آخرین سنگر سکوته ، خیلی حرفا گفتنی نیست . ای برادرای خونین این برادری تنی نیست.

نمی توانم باور کنم ؛چرا این دخترهای 13 ساله  نمی رقصند اما شعر مشترکشان این ترانه است ؟

بغض می کنم گوشه آشپزخانه .

نه ؛ من باید به زیبایی این نقاط مشترک بیاندیشم . دردها را مرهم صبر باید .

ته نوشت : مرهم را نوشته بودم مرحم . دوستان مهربانی تذکردادند شرمنده شدم .  وقتی خیلی سریع می خواهم احساسم را بیان کنم گاهی دچار اشتباهات بزرگ می شوم . بعد هم شرمساری اش برایم می ماند . دیدم دوستی در کامنتها برایم نوشته بود " به عقیده من کسی که غلط املایی دارد بهتر است هیچ وقت ننویسد ! " . دوست من دیکته ننوشته که غلط ندارد باید نوشت تا اشتباهات گرفته شود .