لئوناردو داوینچی پنهان پشت تابلوها

هميشه لئوناردو داوينچي را دوست داشته ام . در سخت ترین شرایط زمانی  در آن روزگاران که کلیسا دست و پا و دهان هنرمند و خواننده و نویسنده را می بست و می شکست تا  چیزی خلاف آنچه آنها می گویند ،  نکشند و ننویسند و نگویند ، او ایستاد و  خودش ماند . داوینچی می دانست اگر بر خلاف آن چیزی که کلیسا مقدسش کرده است چیزی بِکشد او را ملحد و کافر و محارب می نامند  و به آتش خشم می سوزانند . این بود که شیوه ای دیگر جست ، او پنهان کاری کرد ، درهر اثری که از خود بر جای گذاشت درصدی از آنچه  آرزوی گفتنش را داشت ،  کشید . چنان که هنوز هنرمندان و کاوشگران در جستجوی آنند که بدانند او چه رازی را در دل نقاشیهایش پنهان کرده است .همین نقاشی مونالیزا چه بسیار محل شک است .  تصویری از یک زن بدون ابرو با لبخندی که خیلی ها بسیار تلخ می بینندش . خیلی ها بسیار شیرین . بزرگترین سوال این است آیا لئوناردو خود را پشت چهره این زن  پنهان کرده است ؟
 ( نشود بنشینید فکر کنید من پیرو مثلا فرقه قرمطی هستم ، مردی سبیل کلفت که لباسی زنانه پوشانده تا حرفهای بی باکانه بزند . باور کنید من هنوز زن هستم . صرف نظر از اینکه نوشتن کارکتر مردانه ماشال   خیلی برایم دلچسب بود .)
 اینها را نوشتم تا بدانید چرا مونالیزا را دوست دارم مونالیزا فریاد مردی است که می خواست حرف بزند بدون آنکه به بهانه ای ناچیز کشته شود . فریاد مردی که  ناچار بود از سوی دیگر لوله به زندگی نگاه کند  بزرگترین راز زندگی داوینچی شاید این بود که می دانست مسیح پسرخدا نیست  و مانند آدمیان می توانست زنی را عاشق باشد .