نعره های ابر بهاری

روز اول مدرسه از آن دست بچه هایی بودم که نعره می زنند و مثل ابر بهار اشک می ریزند که باید مامانمان یک قدم از ما جدا نشود . نمی دانم دلیلش چه بود شاید هم خاطره فرارازآمادگی بخاطر آن  جیش کوچک سر کلاس باعث دلشوره ام شده بود . خلاصه مادرم یک هفته تمام دوشادوش من در کلاسهای درس حاضر می شد و لوحه می نوشت . یک جورهایی احساس می کردم از این کار خجالتش می آید . هفته دوم فاصله اش را از من بیشتر کرد دو نیمکت آنطرف تر نشست . هفته سوم ته کلاس بود . دوهفته همانجا نشاندمش بعد اجازه دادم برود توی حیاط  زیر پنجره جایی که من وقتی بلند می شوم بتوانم ببینمش بنشیند پنج دقیقه به پنج دقیقه هم کنترلش می کردم که از آنجا تکان نخورد . یکی دو روز بعد اما ؛آرام آرام فاصله اش را از پنجره بیشتر کرد تا  دم در حیاط رسید و بعد هم ناپدید شد و مرا در دنیای بی رحم مدرسه بدون پشتیبان رها کرد .

دیگر کسی با من کاری نداشت تا دوران دبیرستان .نمی دانم چه شد که از دوران دبیرستان ورق برگشت . خدا شاهد است هر جای کوچکی که می خواستم ثبت نام کنم پدرم با من می آمد . کلاسهای نقاشی ؛ مدرسه هنر و ادبیات  ؛ کلاسهای فیلمنامه نویسی ؛ ثبت نام دانشگاه تا مقاطع بالا.همیشه از حضور پدرم وقت ثبت نام  خجالت می کشیدم ازاینکه  می آمد و مرا می سپرد دست ناظم مدرسه ؛ مسئول آموزشگاه ؛ مدیردانشگاه و می رفت یک جورهایی احساس نا امنی می کردم . از این که آنها تعهد داشته باشند خوب مواظب من باشند استفراغم می آمد . به جرات می توانم بگویم یکی از سوابق بد تحصیلی من همان زر زر زدنهای روز اول مدرسه بود که داغ ننگش را تا دوران دانشگاه با خود یدک کشیدم .