کف خیابانهای تهران

تصمیم ندارم خانه تکانی کنم ؛ اما شهین خانم آمده است و پایش را کرده در یک کفش که الا و بلا باید همین امروز چیزهایی را بتکانیم چون نزدیک عید من دیگر نمی توانم بیایم یکی دو روزه خانه ات را سر و سامان دهم .
آقای خانه از خدا خواسته زود شال و کلاه می کند برای رفتن به باغ . دو  بسته جوجه کباب بر می دارد و یک شیشه شربت آلبالو ! و زیتون ونان و پنیر و پسته ویک قوطی توتون و سیب زمینی کوچک برای تنوری  کردن و خیار و گوجه برای سالاد و ماست و... می آید و می رود و  با دوستانش  هماهنگ می کند که این روز جمعه ای توی خانه نمانند مزاحم زنهای مهربانشان باشند .
چشمم می افتد به بیزقولک که توی اتاق از بی حوصله گی سرش را کرده است زیر میز و پایش را انداخته است روی صندلی با ایران ور می رود .
می گویم : آقا اگر زحمتتان نمی شود بیزقولک را هم با خودتان ببرید .
می گوید : نه نه حرفش را هم نزن بیزقولک باید بنشیند مشقش را بنویسد کار دارد .
بیزقولک از همانجایی که خوابیده است فریاد می زند . من مشق هایم را نوشته ام بابا فقط یک کمی خواندنی دارم  من هم می آیم .
دروغ می گوید پدر سوخته هیچ کدامشان را ننوشته ؛ من لبخند می زنم بعضی وقتها چقدر دروغ های بچه ها شیرین می شوند . آقای خانه عزا می گیرد هیچ چیز نمی تواند مثل نگهداری از  یک بیزقولک  برای مردی  که از خانه تکانی شب عید فرار می کند تکان دهنده باشد.

ته نوشت : فردا می روم تهران یک شنبه هم تهران هستم  با دوستان دانشکده تصمیم گرفته ایم درکف یکی از خیابانهای تهران دور هم باشیم .