مادر و فرزندی

یکی از افتخارات کودکی ام این بود که وقتی مادرم را عصبانی می کردم و می خواست گوشمالی ام بدهد .  چنان می دویدم که  به گرد پایم نمی رسید . فریاد می زد : واسا ؛ واسا ؛ بچه می خوام بزنمت ! و من مثل باد می دویدم دور خانه ؛ دور حیاط ؛ دور باغچه ها . عاقبت مادربه نفس نفس می افتاد ؛ می ایستاد و از خیر کتک زدن  من می گذشت . همیشه فکر می کردم این من بوده ام که تند می دویدم . اما این روزها که همان حال را پیدا کرده ام با بیزقولک  می فهمم راز نرسیدن های مادر را و از نفس افتادن های ناگهانی اش را  . بیزقولک وروجکی است برای خودش  وقتی جانم را به لبم می رساند دنبالش می دوم و او مثل تیری که از کمان در برود می دود . خانه ی یک وجبی عجیب نیست که من با پاهای درازبه او نمی رســــــــــــم ؟ نمی گیرمش به خدا می گذارم که فرار کند از این اطاق به آن اطاق از این گوشه به آن گوشه روی مبل زیر تخت از همه جا و همه جا می پرانمش و می دوانمش اما دستم را به او نمی رسانم می گذارم فکر کند از دست من گریخته است .

ای کاش رابطه حاکمان با مردمان رابطه مادر و فرزندی  بود دست و دلشان نمی رفت به گوشمالی دادن و زدن وکشتن و دریدن فرزندان آب و خاک .