کوچکتر که بودم روزی سر کلاس فیلمنامه نویسی در مورد مبتذل بودن فیلم های بالیوودی داد سخن راندم . استادم بهرام دهقانی بودجواب مرا اینطور داد که اینقدر ادای روشنفکر ها را در نیاور این فیلمنامه ها خیلی هم داستان دارد و تا همین اندازه هم اگر بتوانی فیلم بسازی کافی است .
اتفاقا آن موقع ها سیگار می کشیدم و پاتوقم کافه نادری بود . فیلمهای خوب زیادی هم دیده بودم .
( یعنی خیلی روشنفکر بودم !)
همان موقع گفتم: استاد شما نباید سلیقه من را با گفتن اینکه دارم ، ادای روشنفکرها را در می آورم پایین بیاورید . ایراد ما این است که همیشه خودمان را با بدتر از خودمان مقایسه می کنیم . اگر شما شاگردانتان را ترغیب می کردید که فیلم های خوب ببینند و دست از دیدن و پسندیدن فیلم های کم مایه بردارند وضعیت فیلم سازی ما تغییر می کرد.
(چند سال است که ما داریم درجا می زنیم ؟)
اما استاد نظریه ی مرا نپذیرفت و نتیجه این شد که من ده تا فیلم نامه نوشتم که همه اشان داستانی مثل ، شعله ، سنگام ، آن سوی رودخانه ، شام و رام و.... داشتند .
من مخالف نظریه ی ولش کن بابا همینی که هست خوب است ، هستم .
بله البته می پذیرم که دیدن فارسی وان بهتر از دیدن برنامه های تلویزیون میلی خودمان است . حتی من هم ترجیح می دهم روزی سه بار ویکتوریا ببینم به جای آنکه بنشینم وقتم را به دروغگوئی های تلویزیون میلی بگذرانم .
( اصلا من دیدن فارسی وان را یک جور مبارزه منفی و زیر پوستی می بینم در مقابله با برنامه های تلویزیون میلی )
اما این بدان معنی نیست که بپذیرم فارسی وان و ویکتوریا خوب است و باید دیدش و اصولا به من چه که برای مادرم تعیین تکلیف کنم .
در حوزه مادر و فرزندی همانطور که مادر چیزهایی به من آموخته است . من هم وظیفه دارم چیزهایی که می دانم به او بیاموزم . مادر من باید تغییر کند . همانطور که من باید تغییر کنم . دیروز ما باید با امروزمان فرق داشته باشد .
من حق ندارم مادرم را مثلا به دیدن اخراجی های 2 ترغیب کنم و از تکنیک و بازیگردانی خوب و فیلمنامه ی دلنشین این فیلم برای او بگویم . حتی اگر او این فیلم را می پسندد .این خیانت به شعور اوست که فکر کنم 'ولش کن بابا همین برای او بهتر است و بیشتر از این کشش ندارد !' .
متاسفانه این ' ولش کن بابا چکارش داری همینطوری خوب است ' سلیقه ی بسیاری از ما را رقیق ! کرده است .
"
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر