نسبت گُ..........ه با توالت فرنگي مثل نسبت چیز است به چیز

 درد بزرگي  است اين يبوست مزاج من که در همه ي عمر با من بوده است و گاهي  زندگي ام را  مختل کرده . آن وقت فکر کنيد کسي با اين پس زمينه زندگي برود  مستراح  و ببيند توي توالت فرنگي که بچه ها يادشان رفته سيفونش را فشار دهند پر است از آن چيزي که آدمي مثل من , گاهي يک ذره اش را آرزو مي کند ! بعد با خودش مي گويد ; اه هههههههه اينها اين را از کجايشان در آورده اند ؟ اين چه ابعاد بزرگي دارد ! به سايز اينها نمي خورد که چنين کنند . کجا بوده است اين اصلا .
و کلي حسرت مي خورد به اين پديده اي  که از اينها دفع شده است اما از خودش نه  !
مسئله آزادي در اين مملکت همين طور است آن قدر بند و بست و آن قدر محدوديت وجود دارد  که  ملت را کوچک و بزرگ و جوان و پير و زن و مرد  را  دردمند کرده است  . طوري که گاهي خواسته يا ناخواست حتي کثافت کاري   آن ور آبي ها را حسرت مي خوريم . از دريچه ي تنگي که مي توانيم آزادیشان  را ببينيم  چشممان تنها به توالت فرنگي اشان مي افتد و مي گوييم ; اه ههههههه اينها اين همه  آزادی را با کجايشان دفع مي کنند؟  آن گاه  دردمندانه  و معصومانه  به تمام حقوقی که از ما سلب شده است  فکر می کنیم و دل دردمان بیشتر می شود .


ته نوشت : طبیعتا این جانب حتما یبوست مزاج ندارم .