برجستگی های ناچیز , کفشهای زرد

تولد امام زمان قرار است  برویم یک مهماني  بزرگی .  با بدبختی رفته ام برای دخترها چند تکه لباس خریده ام بخصوص لباس خریدن برای بیز بیز به یک شعور فرا انسانی احتیاج دارد . او نیمه زن  ؛ نیمه کودک است . بالاتنه اش چندان تعریفی ندارد . دوست ندارم لباس تنگ بپوشانمش . خودم همیشه لباس برادرها را می پوشیدم تازه غوز هم می کردم  تا این دو پدیده نوظهور کمتر به چشم آید . روزگار ما اینطور بود  روزگار او اینطور است که دوست دارد لباس تنگ بپوشد و این برجستگی ها را  با همه ی ناچیزی اشان بکند در چشم و چار کسانی که فکر می کنند او هنوز کودک است . پایین تنه اش  کمی از تخته سه لا  ضخیم تر؛  برجسته تر؛ نرم تر است  . گودی کمر ندارد . صاف صاف رفته است بالا از آن طرف صاف صاف از پشت اندام آمده است پایین .
می خواهد دامن بپوشد . دامن کوتاه ؛ اصرار دارد موی پایش را بزند . من چشمهایم را گرد می کنم و همانطور که پدرم وقتی در شانزده سالگی برایم چشمهایش را گرد کرد و به من پرید به او می پرم که حالا ؟ دختر کلاس پنجمی ؟
او اما پررو تر از من است . به جای آنکه مثل  من برود  توی زیر زمین هاي هاي گريه کند  و تا یک ماه  خجالت بکشد به چشمان پدرش نگاه کند ،  با انزجار شانه بالا می اندازد و می گوید: مامان چقدر تو امل هستی ؟ مثل مامان بزرگها فکر می کنی .
مجبورم کرد برایش کفش زنانه پاشنه بلند بخرم  . پایش را کرد توی یک کفش زرد پاشنه هفت سانت  که دو سایز ازپایش بزرگتر بود  در نیاورد تا خریدمش . از دیروز تا به حال حتی توی تخت خواب هم کفش ها را از پایش در نیاورده .
دیشب با آقای خانه وقتی کفش ها را پویشیده  و توی تختش خوابیده بود یک ساعت نگاهش کردیم به اين اميد که  آخرین روزهای کودکی اش را  سير  دیده باشیم .او اما بی خیال همانطور که  تفش از گوشه لبش آویزان يود و عروسکش را  زير بغلش زده بود .  کفشهای زرد ش  را  پوشیده  و با همه ی موهای خاکستری پایش خوابیده بود  .