حالیا خالیست جایت در کنار من

گاهی احساسات عجیبی به من دست می دهد نمی دانم بخاطر بالا رفتن سن است یا تاثیرات ناشی از فشارهای زندگی روزمره ؛   ناگهان یک خاطره ی فراموش شده در ذهنم نقش می بندد .

سی و چهار پنچ سال پیش  است ؛ من شش ساله ام ؛ کیهان بچه های خواهربزرگترم توی دستم است ؛ عکسهایش را تماشا می کنم ؛ دختری که به جای اشک مروارید می گرید  ؛ نزدیک عید است  خواهر ها و برادرهای بزرگترم  دارند  درِ بزرگ خانه امان را رنگ آبی استخری می زنند  و هرهر به انتخاب رنگشان  می خندند . بعد صدای خنده و غش و ضعفشان به وضوح توی گوشم است . دندان های سفید برادر کوچکترم حتی تفی که به دندانش چسبیده ؛ نور خوشید ؛  شدت و  میزان درخشش نور ؛  حتی  ابر سفید بازیگوشی که می آید جلوی خورشید  خودش را لوس می کند . سایه ای که روی دیوار می اندازد . انواری که از لابه لایش فرار می کنند و دیواری  که سایه روشن می شود .همه توی چشمم است انگار همین الان می بینمشان .  حتی بوی کوچه ؛  بوی تخمه بودادن  همسایه توی بینی ام می آید  ؛ نسیمی که می وزد لابه لای بوته هایی که صبح با پدرم از تپه ماهورهای اطراف اصفهان  چیده ایم برای چهار شنبه سوری  بوی بوته ها را استشمام می کنم ؛ خش خش بوته ها را می شنوم .مادرم را توی آشپزخانه می بینم با دامن بلند گلدار دست نرم مادرم که لپ من را می کشد و پنهان از خواهرها و برادرهای دیگر  توی دهانم کتلت می تپاند ؛ مزه کتلت را می فهمم دهانم طعم می گیرد انگار  ؛ پدرم که برایش پوستر می چسباند "یک ظرف میوه با میوه های درشت آبدار" صدای زمزمه زیر لبش را می شنوم با همان صدای خش دار غمگین و بی نظیر زیبا ،  "یاد از آن روزی که بودی زهره یار من - دور از چشم رقیبان در کنار من - حالیا خالیست جایت در کنار من - در شام تار من آخر کجایی زهره "

لعنت بر من دارم پیر می شوم گویا ؛ همین است که لذت های ناب کودکی ناگهان جلوی چشمم قطار می شوند . لذت هایی در حد دیدن و شنیدن و بوییدن .