یبوست مزاج

یک دوره ی کوتاهی درهمان حول و حوش پایان دبیرستان  می رفتم کلاسهای بازیگری ؛ کلاسهای بازیگری سر لاله زار بود این داستان مربوط به دهه سی و چهل و اینها نمی شود ها . مربوط به همین ده بیست سال پیش بود . آخر اسم لاله زار لامصب یک چیزی است ناگهان آدم را پرت می کند به یک دوران سرخوشانه دوری که  تاتر و سینما در آن محله رونقی داشت و آدم تجسمش را فقط در فیلمهای تهران قدیم و کتابهای سینمایی خوانده است .تنالیته هایی از رنگ قهوه ای ؛ ماشینهای شورلت آمریکایی , زنهای کت دامن پوش وکلاه به سر و مردهای مو روغن زده ی فرنچ پوش  آخ نمی دانید من این تجسم لاله زار قدیم را چقدر دوست دارم . اصلا فکر می کنم خیلی ها هم این تجسم را دوست دارند همان وقت هم آن آدمهایی که این کلاسهای بازیگری را بالای آن  سینمای متروکه دایر کرده بودند به عشق آن لاله زار قدیم دایرش کرده بودند .

خوب یادم هست کلاسهای فیلم نامه نویسی و اینهایمان با آقای بهرام دهقانی و بهرام دهقان و  خسرو سینایی بود, کلاسهای نقد فیلم و تاریخ سینما را بهزاد رحیمیان درسمان می داد مرد جذاب و دوست داشتنی  . کلاسهای بازیگری با خانم فاطمه معتمد آریا بود . فکرش را بکنید من یک دختر دبیرستانی بودم با یک مقنعه گل و گشاد و چانه دار با ابروهای پاچه بزی ومحجوب و  خیلی خیلی کم سن و سال تر ازآنچه که واقعا بودم نشان می دادم با همان روپوش مدرسه ؛  پدر نیمچه پدرسالارم را راضی کرده بودم مرا بیاورد اسمم را در این کلاسها بنویسد . خودش آمده بود اسم مرا نوشته بود و من چقدر خجالت کشیده بودم جلوی آن همه آدم سینمایی . بعد هم  مطابق معمول مرا سپرده بود به دست کسی که  به نظرش از همه سبیل کلفت تر می آمد که  این بار قرعه به نام  بهرام دهقانی افتاد  .

خانم معتمد آریا معلم بازیگری امان بود ترکه و باریک با موهای مجعد لباس ورزش می پوشید ما را می دوانید و تمرین نفس کشیدن و فن بیان بهمان می داد .( من در تمام کلاسها مانتو شلوارو مقنعه ام را در نمی آوردم خجالتم می آمد احساس می کردم ممکن است کسی بیاید  از سوراخ سنبه های سالن چشم بدوزد من یکی را تماشا کند .)  القصه کلاسها تمام شد و من رفتم و دانشگاه قبول شدم و زمانهایی گذشت فکر می کنم هفت هشت سال . آنقدر که از من دیگر نه آن ابروهای پت و پهن قاجاری مانده بود  و نه آن مقنعه چانه دار بلند . یک آدمی شده بودم به نسبت دخترهای زمان خودم شاد و شنگول وامروزی تر . یک بار سر خیابان فاطمی  خانم معتمد آریا را دیدم با شال سپید و همان صورت دلنشین . خوب یادم  هست  ؛ چون فکر می کردم او مرا به یاد ندارد دلیلی هم ندارد که مزاحمش شوم و با سلام و احوال پرسی وقتش را بگیرم سرم را راست  جلو گرفتم و بدون آنکه به او چشم بدوزم راهم را ادامه دادم  اما او پیش دستی کرد چنان گرم و دوستانه با من سلام و علیک کرد که متعجب شدم حتی اسم و فامیلم را هم فراموش نکرده بود . اینها را گفتم که بگویم خیلی سعی کرده ام اینطور آدمی باشم همیشه . اما افسوس همیشه یبوست مزاج داشته ام حتی در چت کردن استعداد ندارم ؛ شما؛ شما از دهنم نمی افتد ؛  خیلی خشک و رسمی هستم جوانها  را فراری می دهم  نمی دانم چرا ؟ خیلی طول می کشد  باکسی باب دوستی باز کنم البته دوستی های محکمی دارم و بعد هم که یخم باز می شود خیلی بگو و بخند می شوم اتفاقا . ولی چه کنم که  کلا در برخوردهای اول کله خشک و سرد مزاج به نظر می آیم و در همان برخوردهای اول تاثیر نامطلوب  را می گذارم طوری که یعضا ً رابطه بعدی را نابود کرده ام .