باشد اندر پرده بازیهای پنهان غم مخور

من هک کردن ندارم دوستان ؛ من همیشه ایمیل و پسوردم را می گذارم سر کابینت آشپزخانه می روم پی کارهایم ." دکترین "من این است "هر که خواست بیاید هر کاری دلش خواست بکند ".  بنابر این اگر کسی  بیاید پسورد مرا عوض کند و وبلاگ مرا یک شبه صاحب شود کار مهمی انجام نداده . 

 وبلاک برای یک نویسنده روزنوشت نویس  مثل کشور می ماند برای یک ملت . وبلاگ می شود گنجینه ی خاطرات ریز و درشت و تاریخ آمد و رفت هایش . روزگاران خوش و دلمشغولی های ناخوشش. بنابراین وقتی وبلاگی هک می شود درست مثل این است که به یک کشور حمله شده باشد شکستش داده باشند و تسخیرش کرده باشند .وقتی وبلاگی را خودی ها تسخیر می کنند یعنی دیگر حمله ای در کار نیست . یعنی دیگر جنگ و جدالی نبوده است یعنی برای باز پس گرفتن این کشور نیاز به پارتیزان و ارتش سری و بزن و بکش نداریم . خودی ها را باید با شیوه های بصیرت مدارانه  سرجایشان نشاند .غمتان برای چیست ؟ ( این را بادوستان بودم ) دشمنان که الان دمبشان پینه بسته است بس که گردو شکسته اند .
و اما داستان چه بود .

روز جمعه که من برای کاری به انبار رفته بودم آقای خانه در خانه می مانند و به خودشان می افتند . می نشینند به خواندن نظرات خوانندگان وبلاگ بعد ویرشان می گیرد  از ماحصل بعضی کامنت های خوانندگان عصبانی ؛  پستی بنویسند . بیز بیز با او همدست می شود و راهنمایی اش می کند ودرست وقتی می بینند یکی از خوانندگان برای من نوشته است که هک شده ام . تصمیم می گیرند این هک شدن را به حساب خود بگذارند تا به من بفهمانند آسیب پذیر تر از آن هستم که فکر می کنم  .اما چیزی که حسابش را نکرده بودند این بود که با زدن دگمه انتشار پیام این پیام نامانوس را برای همه می فرستند و این فقط من نیستم که خواننده آن سطور باشم  .

انتشار این پیام البته  محسناتی هم داشت  وبلاگ  من نشان داد می تواند هم کسانی که مرا دوست دارند جذب کند . هم کسانی که با من مشکل دارند مجذوبش شوند  .( کم هم نیستند کسانی که از هک شدن وبلاگ من خوششان بیاید . قبلا هم کسانی مرا تهدید کرده بودند . من جدی اشان نگرفته بودم و اصلا محتوای همین کامنتها بود که آقای خانه را به نوشتن این پست تشویق کرده بود . )  با این کار دلشان یکی دو روزی آرام گرفت . از طرفی خیلی ها هم دلشان می خواست آقای خانه چیزی بنویسد تا دست به نوشتنش را ببینند . نوشت ؛ دیدید ؟  چشمتان روشن .

.

پی نوشت :

1-خدا را شکر وبلاگی دارم که نمونه بارز زندگی است . به نظر خودم که خیلی زنده است  . حال شاید نظر شما چیز دیگری باشد  همین که نوشته ها از هر نوع که باشد می تواند گاه گداری واکنش دوست و دشمن را برانگیزد یعنی هنوز از چشم و رو نیفتاده ام . فکرش را بکنید خواننده ای  این همه رنج سفر برخود هموار کند بیاید در وبلاگ آدم  چنین چیزی بنویسد .
".....  گفت...هاهاها خندیدم...از وقتی فهمیدم همه خواننده هات رو سرکار گذاشتی دیگه حرفات برام بی ارزش شده.زن باشی یا مرد،پیر یا جوون،وبلاگتو ببندی یا ببندن یا بنویسی یا ننویسی واسه من یکی که فرقی نمی کنه.اینی که از گودرم پاکت نمی کنم هم باور کن بیشتر از تنبلیه تا علاقه به نوشته هات.البته این نظر منه و نظر بقیه خواننده هات برام خیلی هم محترمه.خوش باشی."
به خدا من هلاک این اظهار نظرهام  راستش خیلی از دوستاران نوشته های من حوصله نوشتن چنین کامنت های طولانی رو ندارن .
2- از دوستانی که در این مدت با  اس ام اس زدن  و ایمیل فرستادن  و حتی ملاقات حضوری جویای احوال من بودند تشکر می کنم . هزینه ی کفن و دفن و شب هفت و چهلم  مرحومه خرج امور خیریه می شود .( والله به خدا شما فکر می کنید ما مجازی هستم بعضی ها با همین خانواده مجازی فالوده هم خورده اند )
3- آقای خانه هم حالشان خوب است کمی دپرس هستند مثل فلاسفه راه می روند توی خانه و نچ نچ می کنند و می گویند:  همه اش تقصیر بیزبیز بود او گفت باید دکمه انتشار را بزنیم تا هم ذخیره شود هم  مامان بتواند ببیندش .