آمد نیامد داشتن

وقتی دختر کوچکی بودم پدرم فرمانده یک پاسگاه ژاندارمری درهمایونشهر اصفهان بود. من چهار پنج ساله بودم و گوگوش اولین شعرهایش را در تلویزیون می خواند . من رفته بودم توی خط این شعر" پشت دیوار دلم یه صدای پا می آد  یه صدای آشنا از تو کوچه ها می آد " واین را با چنان حس و حال ِ گوگوشی می خواندم که پدر و مادرم حظ مي کردند و شیرین کاری ام به عنوان یکی از برنامه های ثابت مهمانی و شب نشینی فامیلی شده بود . یعنی همه ی آدم گنده ها می نشستند من با اطوار و ادای خاصی این شعر را برایشان می خواندم بعد مردها سبیل در سبیل  برایم دست می زدند و کر کر مي کردند وحاج خانمهای  چادراصفهاني سر کن فاميل هم  ماشاالله ماشاالله مي گفتند وبرايم اسپند دود می کردند .
حالا بماند که هر وقت به اینجایش می رسیدم که " اونجا کیه کیه ؟ پشت دیوار کیه ؟ سایه اش رو من می بینم " برادرهای حسود و نابخردم با من همخوانی می کردند که " اینجا منم منم در حال ریییییدنم سايه مو تو مي بيني  " .
خلاصه من باورم آمده بود که این برنامه را می توانم برای هر کسی و در هر فضایی که ایجاب کند اجرا کنم و اگر بشود کسب درآمدی هم داشته باشم از این هنر نمایی که چه بهتر. ازطرفي  گاهی پدرم مرا با خودش می برد پاسگاه " من دختر کوچولوی نازش بودم  خوب و پشت سه چهار  تا خواهر و دوسه تا برادر کور آمده بودم جو گیر بود شدید !" خلاصه يک بار به سرم زد به یکی از سربازهایی که دم در توی یک اطاق کوچکی ایستاده بود خيلي هم زشت و کچل بود پیشنهاد بدهم حاضرم برای بقیه سربازها شعر بخوانم به شرطی که به من پول بدهند تا براي خودم يک عروسک مو قشنگ بخرند . او هم قبول کرد و با بقیه آش خورها تخت های توی خوابگاهشان را چسباندند به هم و برای من سن درست کردند  من هم  مثل سفید برفی خوشگل و بلایی رفتم به غار غول ها . اولش کمی خجالتم می آمد اما بعد دختر خاله شدم و اول پولها را جمع کردم و شروع کردم . این خل و چل ها هم به جای اینکه آرام بگیرند و و شعرشان را گوش بدهند و بروند رد کارشان هوا برشان داشت که دختر فرمانده دارد برايشان برنامه اجرا مي کند.  شروع کردند به زدن و رقصیدن و من هم که هنرمند متعهد همچین قر و قمبیلی می آمدم که همان بهتر چیزی در مورد جزئیاتش نگویم . خلاصه زد و پدرم آمد و در حالی که ازچشمهایش خون می چکید و گوشهایش آتش گرفته بود  و نزدیک بود شمشیر بکشد همه امان را تکه تکه کند  دست من را گرفت و با خودش کشان کشان برد به خانه  و انداخت توی دامان مادرم که خیاطی و آشپزی یادم بدهد ( حالا فردا یک عده می آیند می گویند دروغ نگو بچه ی چهار پنج ساله که خیاطی و آشپزی یاد نمی گیرد به درک که ياد نمي گيرد من هم یاد نگرفتم خوب  .)
همه اینها را گفتم که بگویم امروز معلم پرورشی بیزقولک آمده است توی کلاس و گفته است هر کس یک آیه جدید قرآنی که یاد گرفته است را بخواند . همه یک چیز خوانده اند به بیزقولک که رسیده گفته است : خانم اجازه می توانیم شعری که تازه یاد گرفته ایم بخوانیم . او هم گفته بله و این بچه صاف رفته است جلوی کلاس و چشم در چشم جمع برایشان پشت دیوار دلم را خوانده  که  البته در یک مسابقه ی شعر خوانی کانالهای ماهواره در خانه همسایه یاد گرفته است ( یادآوری می کنم ما خودمان مهواره نداریم تلویزیون ایران غنی است از همان استفاده می کنیم دروغ هم که حناق نیست بگیرد بیخ گلویمان )  معلمش هم به من زنگ زده و کلی گلگی کرده است . خلاصه می خواستم بگویم  بعضي وقتها بعضي چيزها به بعضي آدمها نمي آيد . اين شعر پشت ديوار دلم هم نسل اندر نسل به خانواده ما نمي آيد برايمان آمد نيامد دارد . مثل ترشی است دقیقا ٌ به دست ما نمی افتد .