نقطه مشترک با هستی

آقای خانه رفته اند قهوه تلخ گرفته اند . فیلمها  را می گذارند و شروع می کنند به  دیدن .
خوب معلوم است نویسنده ها بعضی جاها را کشش می دهند. من حوصله ندارم به دیدنش . لباس اتو می زنم .
مانتوی بچه ها ؛ پیراهن آقای خانه . مقنعه خودم .
خدا به خیر کند بعد از یک هفته قرار است دوباره بروم سر کار . یک جور بخصوصی دلشوره دارم .
دامبول الملک و مستشار و قیصر و فلان اسلطنه و بیسارالدوله را فقط می شنوم . نمی بینم . سرم پایین است .
قسمت سی و پنجم که شروع می شود چند سکانس که می گذرد .
تازه می فهمم اشاره دوستان به قهوه تلخ برای چیست ؟
اسم فامیل بازی کردن همایونی !
آنقدر ها هم ناشی نیستم که از قهوه تلخ چیزی را بازنویسی کنم . بخصوص قهوه ای که تازه دمش کرده اند. بویش هنوز توی فضا منتشر است .
نه والله ندیده نوشتم آن پست را . آدمها گاهی وقتها در بعضی جاها نقاط مشترک پیدا می کنند با هستی .
دیده اید گاهی به دوستی فکر می کنید . همان روز سرو کله اش پیدا می شود .
دیده اید فیلمی را که دلتان می خواهد . همان روز لته و پار شده و از شکل افتاده تلویزیون خودمان نشانش می دهد .
دیده اید . آهنگی را زمزمه می کنید همان دم پیچ رادیو را که باز می کنید آهنگ شما را می خواند.
آدمها گاهی نقطه مشترک پیدا می کنند با  هستی .
اسم فامیل بازی کردن دخترهای من شاید نقطه مشترکشان بود با خاطره ی آن نویسنده از آن ماجرا که نوشته بودش .
البته اسم فامیل من یک تفاوتهایی با اسم فامیل قهوه تلخ داشت قهوه من شیرین بود .