ریس مجمع تشخیص فلان

امروز حس و حال ریس مجلس تشخیص فلان  را که هر روز پا می شود می رود سرکار با تمام وجود درک کردم . از شما چه پنهان این ایده ی بچسب به کارت با هر خاک برسری که شده است را هم از همین ایشون یاد گرفتم .که یعنی هر بلایی سرم آمد سکوت کنم بگذارم ببینم بعدش چی می شه . حتی اگر آقای خانه هم با رفتن من سر کار موافق نباشد .  

برگشتم سرکار  ؛ جای من را داده بودند به کس دیگری در عرض همین یکی دو هفته ای بی معرفت ها  .این درحالی است که من با خودم تمام کرده بودم که باید نصف ایران را درحالی که کفش آهنی بپا کرده اند و عصای آهنین هم به دست گرفته اند بگردند تا از نظر تجربه کاری و سواد مربوطه عوض من را پیدا کنند و بجای من  بنشانند . اما ریاست محترم سه سوته یک نارنگی آلفا ! را آورده بود نشانده بود در دفتر من . یک دختر سانتی مانتال نارنجی رنگ ؛با چکمه های براق بلند و زرشکی  و  مانتوی تنگ و چسبان و کوتاه .  آنوقت من را با آن کفشهای سنگین و رنگین  مشکی  و آن پالتوی گشاد و بلند و سیاه و آن ابهت و صلابتی که نسل اندرنسل دررفتار و کردارخاندان ما مشهود است  .  راهنمایی کردند به اتاقی با ابعاد یک متر در یک متر در دو متردرست در سه وجب  و چهار انگشتی  توالت از یک سو و ده وجب  و دو انگشتی مخزن شوتینگ زباله  از سوی دیگر . طوری که وقتی سیفون را می کشند انگار فلاش تانک  درست بالای سر من باز می شود  . و هر بارکیسه  زباله ای شوت می شود توی مخزن انگار درست بیخ گوش من می خورد زمین .

کلا خودم را متین و باوقار  نگه داشتم . نه پوزخند نگهبانها و نه طعنه ی راننده ها باعث نشد که لبخند از لبانم دور شود ارواح عمه ام داشتم از درون منفجر می شدم . بعد اتفاقا یک رژ پر رنگی هم زده بودم که یعنی زرشک من خیلی هم روحیه دارم شاد هستم لبهایم مثل مرده بی رنگ نشده است .

آقای خانه با دلواپسی و دلخوری آمدند من را جلوی در انبار پیاده کردند یک کلمه هم با من حرف نزدند یعنی حالشان از دست من بهم می خورد بس که چسبیده ام به این پست ریاست تشخیص مثلا ( همزاد پنداری می کنم مدام ) . من هم پیاده شدم با ناز و عشوه گفتم : خداحافظ عزیزم . او هم هیچی نگفت گازش را گرفت رفت . من بور شدم . اما یکجوری که یعنی یک چیزی گفته است سرم را تکان دادم .  یک دربان  و دو نگهبان ایستاده بودند خوب ؛ خیلی ضایع می شدم اگر می فهمیدند  من دشمن خانگی هم دارم .

همین چند وقت پیش بود با کیوان ایمیل رد و بدل می کردیم .با چرب زبانی می خواست زیر زبان مرا بکشد که من چه کاره ام  گفتم : من الان رییس مجمع هستم ! ولی فردا اگر بیایی ببینی من را گذاشته اند آبدارچی یا نظافت چی مجمع تعجب نکن . هیچ چیز این روزها روال منطقی ندارد . روی هواست همه چیز . به همین خاطر من هم تصمیم گرفته ام آنقدر سبک باشم که بتوانم روی هوا پرواز کنم بی مشکل .

ساعت 11 دشمن غیر خانگی  پیغام داد که بروم ببینمش ؛  رفتم  با لبخند از ته دلی جان خودم . او هم خیلی شارژ بود اما خودش را گرفت . یک عرق کوچکی هم روی پیشانی اش بود . شاید هم دختر مختری را چپانده بود زیر میز از او انرژی گرفته بود . هی نگویید : قضاوت نکن ؛ می کنم اصلا برای چه قضاوت نکنم این یارو کار من را از من گرفته است داده است به کس دیگری ؟  

 گفت : به به خوش آمدید .

گفتم : متشکرم دوست داشتم برگردم ؛ برگشتم .

خنده عصبی کرد و گفت : نخیر خانم اینطوری های هم نیست باید می آمدید کارهای نصف نیمه را تمامش می کردید که آمدید . کار هم که تمام شود دیگر ماندنتان با شما نیست .

خندیدم و گفتم : جناب من آنقدر مدیر دیده ام که آمده اند و رفته اند اما من همیشه بوده ام . من گاهی جای شما بوده ام . گاهی حسابدار بوده ام . گاهی بایگان بوده ام . گاهی هم بلاتکلیف . اما من همیشه بوده ام و آمد و رفت مدیرهای زیادی را دیده ام .شما هم یکی از آنها .

دیگر با من حرفی نزد . گفت : از آقای فلانی کلید در انبار چهارده را بگیرید محل کار شما دیگر آنجاست .

جا خوردم اما لبخند زدم و بیرون آمدم . بیرون آمدم و رفتم کلید را گرفتم و تنها اطاقی که در انبار شماره 14 پیدا کردم برای نشستن همین قبری بود که در پاراگراف دوم عرضش کردم .

یعنی این انبارنیست اسمش را باید گذاشت سرزمین وحشت بس که پیچ در پیچ و راهرو راهروست ؛  انبار وسایل زاید و اساقاطی و چیزهای دردسر ساز و بی سرو سامان . نه برق دارد و نه آژیر .اما تا بخواهید آب دارد . رطوبت از در و دیوارش می ریزد . آه راستی یادم آمد موش هم دارد ؛  سگ هم دارد؛  انبار دارش  را می گویم یک پیرمرد مفنگی  که مدام پاچه می گیرد و اصلا زن ستیز است یکجورهایی . من هم که کلید دارش باشم یعنی من دربانش هستم.
 دیگرچه دارم بگویم بیش از این هیچ .