سبک سری

رفتم آرایشگاه موهایم را کوتاه کردم . آرایشگر یک روش عجیبی برای کوتاه کردن مو داشت ؛ موها را دسته دسته  می کرد و می پیچاند و می پیچاند بعد قیچی می کرد . و دوباره  یک دسته دیگررا پیچان پیچان می کرد و  قیچی می کرد .خلاصه  به نحو تحسین برانگیزی دقیقا ٌ همان کاری را کرد که من نمی خواستم انجامش دهد . یعنی کوتاه کردن  موها تا سرحد ممکن .

 مو برای  زن های خانواده من یک پدیده  مبارزاتی است. نمی توان سرسری از آن گذشت یا هر وقت که وقتش نبود کوتاهشان کرد  .درست از زمانی که عمه ی مادرم در دوازده سالگی مجبور به ازدواج اجباری با پسرخاله اش شد درحالی که عاشق پسر دیگری بود و شب قبل از ازدواج رفت توی اتاق و با چشمهای اشکبار موهایش را تا بالای گوشهایش کوتاه کرد این شیوه به یکی از روشهای مبارزاتی زنان خاندان مادری من تبدیل شده است  . ازخواهرها و خاله ها و عمه های مادرم که بگذریم در خانواده ما خواهر بزرگم پیش کسوت این شیوه مبازراتی بود دقیقا از روزی که بخاطر فشارهای مادر برای انتخاب یکی از خواستگارهایش موهایش را کوتاه کرد . یک روز رفت توی حمام و ده دقیقه بعد مرا صدا زد .وقتی او را دیدم با موزر دو سوم موهای سرش را زده بود و چون دستش به پشت سرش نمی رسید از من کمک می خواست . همین که موهایش را زدم و تمام شد سرش را این طرف و آن طرف تکان  داد و باخوشحالی گفت : هیچ وقت اینقدر احساس سرسبکی نکرده است .

یکبار هم خواهر کوچک این کار را کرد. اوبه مهمانی  رفته و شب دیربه خانه آمده بود . پدرم دعوایش کرد . او موهای شکن اندر شکن پیچ در پیچی داشت اما فردا صبح وقتی سر صبحانه سرو کله اش پیدا شد هیچ مویی روی سرش نبود همان شب موهایش را چیده بود و بعد هم تیغش زده بود .

من مورد چهارم بودم  فردای روزنامزدی امان  آقای خانه به خانه ما آمد . من برای یک برنامه کارآموزی دانشگاهی در خرم آباد فرم پر کرده بودم و باید به آنجا می رفتم . واضح است آقای خانه موافق نبود و من عصبانی شدم . من چه می دانستم آقای خانه چه خوابهای شیرینی برای روزهای نامزدی امان دیده اند . بنابر این همان روز رفتم جلوی آینه وموهایم را تا بیخ بیخشان با قیچی کوتاه کردم . بعد هم به ابتکار خودم موهایم را به بدرنگ ترین رنگ ممکن رنگ کردم .بیچاره آقای خانه که بطور کامل  مایوس شده بود بدون خداحافظی  رفت .  دو روز بعد من سوار اتوبوس شدم و با یکی از دوستانم به خرم آباد رفتیم برای سه ماه آنجا بودم , البته هر روز با روداری هر چه تمامتر به آقای خانه  نامه های فدایت شوم  می نوشتم ( منت کشی بود دیگردر مایه ی همین چیزهایی که اینجا می نویسم  ) به شیوه خودم  از اوعذر تقصیر می خواستم . او هم البته سکوت کرده بود حتی یک زنگ کوچک به من نزد . اما از من دل هم نبرید . آنقدر دیر به خانه برگشتم که موهایم درآمدند و شکل و قیافه ای گرفتم .

 یادش بخیر شبهای خرم آباد زیر پای فلک الافلاک درفضای باز  باشگاه افسران شام خوردن .چه سبک سر بودم من .