بکن تو لجن ؛ درآر بیرون بنداز تو آفتاب خشک شه !

بعضی وقتها بعضی خواننده های وبلاگ می آن یه  کامنت هایی می ذارن آی حال آدم گرفته می شه ؛ آی حال آدم گرفته می شه . یعنی آدم احساس می کنه اینها رفتن یه پست از یه آدم دیگه خوندن اومدن زیر متن لعنتی  شما کامنت گذاشتن بس که عجیب و غریب هست این کامنتها . بس که یادشون می ره من برای چی اسم وبلاگ رو گذاشتم خارخاسک هفت دنده و چرا مثلا نگفتم من فلانی فلان زاده هستم 74 ساله از کنگر آباد سفلا . بس که نمی گیرن که بین دروغ گفتن و حقیقت رو در لفافه بیان کردن چقدر فاصله هست .  

اما یهو  یادم می آد خواننده هایی  هم هستن که می آن یه چیزایی می نویسن یه چیزهایی می گیرن از نوشته ها یک احساسهای مشترکی پیدا می کنن با شما که آدم کیفورمی شه ؛ که آدم  دلش می خواد سرش رو بکوبه به دیوار از خوشی ؛  نمی دونه چه کار کنه که ذوق مرگ نشه  آدم ؟ و با خودم می گم اصلا بخاطر این آدمهاست که من می نویسم تو این اوضاع و احوال بلبشو و غریب . تو دورانی که هیچ کس متهم به دروغگویی نیست جز کسی که می گه "من رو باور نکنید من اون کسی که می نویسم نیستم . "

و اینجاست که  با خودم می گم باشه دیگه تکثر آراء یعنی همین دیگه  ؛ می شینی یه پستایی می نویسی تیریپ روشنفکری ؛ ایدآلیستی ؛ حقوق بشری  به در بگو دیوار بشنفه ای  می گیری ؛  همینه دیگه ؛  همین  چیزها رو هم داره  بدبخت .

دموکراسی یعنی همین اصلن ؛  که منتظر باشی  یه عده بیان بکننت تو لجن ؛  پاشون رو هم بذارن روت تا خفه بشی  ؛ بعد  یه عده بیان درت بیارن بیرون ؛ بشورنت ؛  آویزونت کنن تو آفتاب تا خشک بشی  و این پروسه هی همینطور ادامه داشته باشه تا قیامت .

ته نوشت :
شاید هم به قول دوستی انتظار زیادی است که از خوانندگان بخواهی در متنی که نوشته ای به بزرگی و کوچکی کلماتی که آورده ای ؛  کم رنگ و پر نگی که کرده ای؛ رنگی که برای متن انتخاب می کنی و مخاطبی که در آن مورد خطاب قرار می دهی توجه کنند . 
 ایمیل من این است برای کسایی که می خواستند kharkhasak7]at[gmail[dot]com

کامنت های این متن فعال نمی شه چون احساس می کنم مستقیما روی سخن با من خواهد بود.