افطاري امسال خانه مادر شوهر

مادر شوهرم بجز من هفت عروس ديگر هم دارد . يک عروس آمريکايي فرانسوي ؛ يک عروس انگليسي يهودي ؛ يک عروس ترک تبريزي ، يک عروس گرمساري  ؛ دو عروس تهراني ؛ يک عروس کرماني و يک عروس هفت بيجار که من باشم. يک جا به دنيا آمده ام ؛ يک جا بزرگ شده ام؛  يک جا درس خوانده ام ويک جا زندگي مي کنم .

بجز عروسهايي که در ايران زندگي نمي کنند ، عروسهاي ايراني دو به دو با هم يا با مادر شوهرم مسئله دارند ، قهر هستند يا چشم ديدن همديگر را ندارند . هنر مادر شوهرم اما در سياستش است آنطور که پسرهايش را وادار مي کند هر از چند گاهي به زور و تهديد هم که شده زنهايشان  را به دست بوسش ببرند . همه دور هم جمع مي شوند  تا عروسها زير نگاههاي سنگين شوهرانشان و نگاههاي زير چشمي بقيه اعضاي خانواده با اکراه به هم لبخند بزنند. او در عوض بنده نوازي مي کند ؛ گاهي يک هديه به اين؛  گاهي يک نگاه ملاطفت آميز به آن ؛ گاهي هم يکي دو کلام دلجويي از ديگري مي کند تا دلگرمشان کرده باشد .

مسئوليت من به عنوان عروس محبوب مادر شوهر ديوثي کردن است  . من مسئول گرفتن عکسهاي خانوادگي هستم . عکسهايي که همه در آن خوب و شاد ديده شوند . او اين عکسهاي تصنعي را به همه ي فاميل نشان مي دهد تا کسي نفهمد که حتي يک عروس هم چشم ديدنش را ندارد . او در اين عکسها يک مادر شوهر محبوب ديده مي شود . تنها کسي که مي داند اين عکسها چقدر مصنوعي است و در دل عروسهاي خندان اين عکسها چه مي گذرد من هستم و بس .