دختر شاه پریان

چیزی که مرا به وجود خدا معتقد می کند ؛ "ببینید چه کوه بلندی ساخته ام این کوه میخ زمین است"  یا " اگر خردمند باشید می فهمید که شب چطور از پی روز می آید و روز چطور از پی شب می رود "  نیست .چیزی که  مرا به وجود خداوند معتقد می سازد تصادف  است . چیزهایی که ما اسمشان را گذاشته ایم تصادف ولی احتمالا خدا اسمشان را گذاشته است سنگ انداختن در کار مخلوقاتم .

وقتی من هشت نه ساله بودم پدرم را از ارتش بیرون کردند آن وقت ها هنوز اصفهان زندگی می کردیم و من یک بچه اصفهانی اصیل بودم که به اندازه یک دوجین بچه از سایر نقاط ایران زمین شامورتي بازي  می دانستم . پدرم مدتی رفت در کار طلاسازی ولی کم آورد  او یک ارتشی بود و کار طلا سازی با خصوصیاتش سازگاری نداشت به فکرش رسید بختش را در گاو داری امتحان کند نمی دانم چه تجربه اي از سرباز خانه های آن دوران  آموخته  بود که او را به موفقیت در این کار امیدوار  کرد . رفت و ورشکست شد  و این درست نقطه قوت پدرم در اقتصاد بود که باعث می شد او هر دو سه سال  یک بار به وضع مايوس کننده اي  ورشکست شود.

بگذریم ، پدرم طلاسازی را ول کرد و دست ما را گرفت و با شورلت آمریکایی آبی رنگ قراضه اش که به آن می گفت " رخش" راهی قزوین شدیم سال 57 هفت بود و جريانات انقلاب  در قزوین بیداد می کرد  . ما یکی دو سالی در خیابان فردوسی کوچه دکتر نشاط در یک خانه اجاره ای بزرگ ساکن شدیم . نه زاینده رودی بود و نه کوه صفه ای ، نه چهار باغی بود و نه هشت بهشتی . قزوین بود و یک کوچه  و یک خانه به نام خانه دکتر نشاط که ناگهان تبدیل شد به قلعه شاه پریان ِ کودکی های من . من می رفتم بالای پشت بام خانه امان و ساعتها می نشستم به تماشای این خانه .یک کلاه فرنگی کامل با سقف شیروانی ,  یک باغ رویایی با دیوارهای بلند  ؛ یک تاپ بزرگ سفید ، درختان میوه و نارون سر به فلک کشیده و گلهای محمدی و کوکب که همه جا پرا کنده بودند .  وای خدایا من عاشق گل بودم در آن دوران و دوری از اصفهان را با دیدن  این خانه ؛  آنهم از راه دور تحمل می کردم . همه شب فکر و ذکرم این بود که راهی به درون خانه پیدا کنم . سنگ زدم ؛ توپ انداختم ؛ از دیوار بالا رفتم ؛  يک بار هم به خودم اجازه دادم دور از چشم مادرم لباسهای پاره پوره بپوشم بروم در خانه اشان بگویم پدرو مادرم مرده اند ودنبال یک کار کوچک در حد آب دادن باغچه ها می گردم پول هم نداديد  نداديد  ! اما دستم را خواندند و مرا از دم در راندند . هر بار سدی مانع ورودم به آن خانه می شد . نامردها حتی در را آنقدر باز نمی کردند که من بتوانم بهشتم را  کمی گشادتر و از نزدیکتر تماشا کنم .عاقبت به اين فکر رسيدم که بايد دنبال دختر بچه ها یا حتی پسر بچه های تخس خانه بگردم تا  بتوانم با طرح يک دوستی حساب شده کاخ آرزوها را فتح کنم  . اما نشد که نشد ماهها نشستم به انتظار بچه ها اما هیچ بچه ای در آن خانه نبود . من حتی می توانستم با خود دکتر نشاط دوست شوم برایش شیرین زبانی کنم و خودم را به خانه اش بکشانم  اما دکتر نشاط را هم ندیدم  او هم در هاله ای از ابهام بود .

تا اینکه پدرم در  گاو داری هم  ورشکست شد  و دوره کوچ ما رسید . من قزوین را با رویای آن خانه ترک کردم و به تهران آمدم.

حال تصادف را ببینید ؛ همان که گفتم مرا به وجود خدا معتقد می کند . همان کسی که ما را بازی می دهد و با ما بازی می کند . چندی پیش بی بی سی با شیرین نشاط با آن آرایش عجیب و غریب چشمهایش  مصاحبه داشت . من داشتم سبزی پاک می کردم و از دست سبزی فروش با آن سبزی ها پلاسیده شاکی بودم و هر بار که سرم را بالا می گرفتم و او را با آن سرمه ی تا زیر گونه  توی چشمها می دیدم می گفتم : پناه بر خدا این چطور آرایشی است ؟  که ناگهان کلامي از ميان دو لب شیرین  خانم منعقد گرديد  . این دختر همانی بود که من نزدیک به دو سال آرزویش را داشتم . همان دختر شاه پریان ، او دختر دکتر نشاط است  .   همان کسی که در آن خانه رویایی زندگی کرده است . هر چند سن و سالی از من بزرگتر دارد  اما می توانست آن روزها گرهی از کار من باز کند  و این بازی تقدیر است که دختر را امروز دیده ام   ولي آن خانه را مدتهاست کوبيده اند و نابودش کرده اند .